“Talking about me? “
Ken je dat? Je bent aan de wandel met je hond en op een gegeven moment zie of hoor je hem niet meer. En je weet/voelt hier is iets niet pluis, wat voert íe in zijn schild?
Een tijd terug had ik tijdens het wandelen met mijn hond, Joey, zo’n moment. Normaal tippelt hij gezellig mee, de ene keer wat sneller dan de andere keer maar hij houdt me altijd wel in de gaten en we bewandelen samen onze weg. Ineens vanochtend dat gevoel van: hey, waar is Joey? Wat voert die hond in zijn schild?
En met mijn alertheid screen ik de omgeving. Ja hoor, hij heeft wat gevonden. Chocola. Nu weet ik dat chocola heel giftig kan zijn voor honden en het ze zelfs fataal kan worden dus ik wil niet dat Joey het op eet. Diep van binnen weet Joey dat hij iets heeft wat hij niet mag, of niet goed voor hem is en daarom blijft hij op afstand en doet hij “sneaky”. Ondertussen, denkt hij zoiets als: Jammie lekker! Ik blijf uit je buurt en ga dit heerlijk op eten. Maarrrrrrr ik heb hem gespot dus het spel kan beginnen……
Ik probeer hem eerst liefdevol bij me te roepen en probeer hem nog te verleiden met zijn eigen gezonde hondenkoekjes. Helaas, geen gehoor. Joey is niet achterlijk en eigenwijs dus hij trapt er niet in. Dan roep ik hem wat strenger, en ik zeg hem nog dat het niet goed voor hem is. Hij kijkt me met een schuldbewuste blik aan en denkt zoiets als: ik luister niet naar je, je doet er toch niets aan op afstand.
Dan wordt het menens want ik wil niet dat hij iets op eet wat giftig voor hem is. Dus ik ga erop af. Wat uiteraard maakt dat hij met de chocola in zijn bek van me wegvlucht. Ik maak me zorgen. Ik kan hem niet laten lopen want chocola is giftig en mogelijk fataal. Erop of eronder dus, het spel zet zich voort en ik ren achter hem aan. Hah! Ik ben sneller, ik heb hem bij zijn riem en ik laat niet meer los. Zijn schuldbewuste blik veranderd nu in een onschuldige blik: ik ben de eerlijke vinder van deze chocola, het lag gewoon op mijn pad. Daar kan ik toch niets aan doen…. Ook deze blik veranderd niets aan mijn overtuiging en weten dat die chocola slecht voor hem is dus ik gebied hem los te laten.
Eigenwijs als hij is probeert hij de reep naar binnen te schrokken zonder zijn kaken ook maar iets van elkaar te halen. Hierop roep ik strenger en met meer overtuiging: LOS! Het schrokken stopt, maar hij blijft stijf staan. Opnieuw bied ik als alternatief zijn eigen, gezonde, lekkere hondenkoekje aan maar mooi niet…. Dan wordt het dus “vechten”. Mijn vingers tegen zijn kaken (het is een bulldog), ik probeer zijn kaken te openen terwijl hij ze stijf op elkaar houdt. Hah! Gelukt! Joey beseft nog niet helemaal dat ik hem beschermd heb tegen iets toxisch. Maar chocola uit beeld en we lopen weer samen onze weg. Later krijgt hij zijn eigen gezonde hondenkoekje en Joey ontvangt dit alternatief dankbaar en het smaakt hem goed. Alles is weer vergeven en vergeten!
Terwijl we verder liepen bedacht ik me: eigenwijs oké. Soms even met de weerstand mee of er doorheen dat is nog wel te doen. Maar wat nou als Joey niet zo’n lieve, loyale, trouwe hond was geweest maar een vals beest?( Direct met de kanttekening dat valsheid vaak voortkomt uit angst, en dat deze angst ergens zijn oorzaak heeft)
Als Joey een vals beest was geweest, en hij had van zich afgebeten. Dan was het een kwestie van hij of ik geweest. Je wilt hem behoeden voor iets wat ziekmakend is, maar als hij zou bijten dan zou het wellicht ziekmakend voor mij zijn geworden. Als hij me zou bijten en me pijn zou doen dan was de kans groot geweest dat ik dacht: nou dan stik je maar in je chocola!
Deze wandelingen met dezelfde spelletjes heb ik vaker met Joey gemaakt. Maar dit keer zag ik de spiegel heel duidelijk. Deze patronen hebben zich ook herhaald in mijn menselijke interacties. Ik neem waar dat mensen ergens hun “tanden inzetten”, wat niet bevorderlijk is voor gezondheid of welzijn en attendeer ze daar op. Wanneer ze dit zelf (nog) niet bewust zijn of ze worden hier voor het eerst op geattendeerd dan volgt er vaak weerstand.
De weerstand begrijp ik vaak heel goed. Dat iedere verandering gepaard gaat met weerstand zit gegrift in mijn systeem. Ik verwacht dan ook weerstand, geen probleem. Ik wil best even de boosdoener zijn als ik daarmee kan bijdragen aan iemands gezondheid of welzijn. Dat ik ze toch attent maak is dan ook een stukje: tough love van mijn kant.
Soms blijft de weerstand. Er is een gehechtheid aan het toxische patroon of gedrag en iemand is niet bereid open te staan voor dat waar ik ze op attendeer. Ik heb moeten leren dat dit Vrije Wil van de ander is en dat ik het op dat moment dan ook los mag laten. In het verleden hield ik nog weleens vast vanuit de beste intenties maar dit maakte het “valse beest” in de ander los en werd ik nogal eens gebeten. Wat voor mij uiteindelijk een toxisch patroon werd.
Dit doe ik dus niet meer. Als ik iemand bezig zie zijn met iets ziekmakends zal ik ze er op blijven attenderen. Maar als ze de love in tough love niet kunnen zien dan houdt het op. Ik vraag me af of ze mij dan wel kunnen zien? Zeker als je me wat langer kent…
Tussen Joey en mij is al 11 jaar niets in komen te staan. We zijn het niet altijd eens en zien elkaars belangen niet altijd direct. Maar dit is nooit blijvend, het komt niet tussen ons in te staan. Joey blijft niet boos als ik hem zijn lekkere chocola afpak en wraakzuchtig is hij zeker niet. Na zo’n incident zijn we weer dikke vrienden en geven we elkaar wat we nodig hebben. En daarom is hij mijn lieve, trouwe, loyale spiegel en vriend voor het leven!
Zie jij hoe je gespiegeld wordt door je huisdier? Heb jij een andere speciale spiegel? Zie jij dat je voortdurend gespiegeld wordt? Herken jij genoemde patronen?
