Eerder deze maand plaatste ik onderstaand gedicht al op mijn facebookpagina. Dit n.a.v. weer een dagje familieopstellingen, waarna ik dus de behoefte voelde dit gedicht te delen. Naar mijn idee zit er zoveel in. In dit artikel deel ik graag wat meer over waarom ik het zo graag wilde delen.
On Children
Kahlil Gibran
Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life’s longing for itself.
Wat geef jij je kind mee?
They come through you but not from you,
And though they are with you yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts,
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow,
which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them,
but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
You are the bows from which your children
as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite,
and He bends you with His might
that His arrows may go swift and far.
Let your bending in the archer’s hand be for gladness;
For even as He loves the arrow that flies,
so He loves also the bow that is stable.
Eerlijk is eerlijk, niet dat ene dagje opstellen was de aanleiding. Er was al heel lang een proces in mij gaande en zowel de gehele M.E.E. opleiding als de module familieopstellingen etc. heeft er toe bijgedragen dat juist die dag bij mij een aantal puzzelstukjes op zijn plek vielen. Een heerlijk gevoel vind ik dit altijd :-).
Wat er namelijk gebeurde is dat ik ein-de-lijk contact kreeg met mijn innerlijk kind, of beter gezegd mijn gekwetst innerlijk kind. En daarmee viel dus zoveel op zijn plek. Het innerlijk kind is altijd een belangrijk stuk geweest in mijn proces van spiritualiteit en bewustwording. Altijd wist ik al dat ik op dit gebied nog wel wat heling kon gebruiken, en ik heb er ook meerdere keren aandacht aan besteed. Maar altijd een soort van tevergeefs. Achteraf dus doordat het contact er gewoonweg niet was, ik kon er geen contact mee maken. Het was te pijnlijk.
Waar ik mensen oftewel ouders en ouders in spé dan ook toe wil inspireren met dit gedicht. Is een stukje bewustwording. Ik heb de wens dat iedereen die dit leest, de woorden ook even laat binnenkomen. Een moment of 2 voor zichzelf neemt, en een aantal vragen de revue laat passeren. Vragen als:
- Waarom wilde ik ouder worden?
- Wie dien ik in mijn ouderschap?
- Wat geef ik mijn kind mee?
- Wat wil ik mijn kind meegeven?
- Laat ik mijn kind volledig zijn wie hij/zij is?
- Welke verwachtingen heb ik van mijn kind? En projecteer ik die verwachtingen op mijn kind?
- “Ik wil het beste voor mijn kind”, maar hoe ziet dit er dan uit?
En zo kan je dit lijstje mijns inziens zo lang maken als je maar wilt. Probeer hierin zo eerlijk mogelijk te zijn. In mijn visie kan bewust ouderschap heel wat leed besparen.
Zelf heb ik tot mijn 25e een heel uitgesproken mening gehad over kinderen krijgen. Gezien de norm in de maatschappij toch wel een gezin stichten is, kwam er dan ook geregeld de vraag: “Wil jij later kinderen? “. En tot mijn 25e zei ik dus altijd heel stellig: “nooit”. Deze stelling zette ik altijd heel overtuigend neer. En ik zette dit kracht bij met allerlei argumenten. Zo kon ik een waslijst opsommen van wat het mij letterlijk en figuurlijk zou kosten, als ik aan kinderen zou beginnen. Om dit alles nog wat stelliger en overtuigender neer te zetten, kon ik ook een waslijst opsommen van alles wat er mis kon gaan tijdens een zwangerschap, bevalling en daarna. Zo had die kennis uit de verpleegkundige opleiding ook nog z’n nut ;-). Als afsluiting eindigde ik dit betoog dan altijd met: “iedere randdebiel kan maar kinderen krijgen, het zou verboden moeten worden!”. Pittig! Maar dit was mijn waarheid. Na mijn 25e werd ik hier milder in, en kreeg meer compassie. Achteraf snap ik dat ik het nodig had deze illusie zo stevig in stand te willen houden. Er zat teveel pijn, teveel emotie.
In het hier en nu, 34 jaar en (nog) geen (biologische ;-)) kinderen. Geen idee ook of dit op mijn pad thuis hoort, hoef ik ook niet te weten. Voor nu voelt het niet als een diep zielsverlangen. Wat ik wel als een diep zielsverlangen voel is dat stukje bewustwording verspreiden. En daarbij is vrijheid, mijn vrijheid om te zijn wie ik ben ook een verlangen wat ik heel sterk voel. Voor nu: eerst maar eens mijn eigen gekwetst innerlijk kind helen, en hopen dat ik 1 of misschien wel meer ouders geïnspireerd heb om dat stuk vrijheid om te zijn wie je bent ook aan hun kind(eren) mee te geven.
